Οι δικές μου σκέψεις για την κρίση ... χιλιοειπωμένο, αλλά για τι άλλο να πω;

Κυκλοφορώ στο δρόμο με το αυτοκίνητο. Κοιτάζω τα μαγαζιά δεξιά κι αριστερά.  Πωλείται... Ενοικιάζεται... Πωλείται... Ενοικιάζεται... Ενοικιάζεται... Εκκαθάριση στόκ... (Εκκαθάριση πολιτικών, πότε θα κάνουμε;)  Ανάμεσά τους και κάποιοι που δουλεύουν ακόμα... κι εύχομαι με όλη μου την ψυχή να συνεχίσουν να δουλεύουν...  Η πιτσαρία ανοικτή... φωτισμένη... τα τραπεζάκια όμως όλα άδεια... Ελπίζω να αντέξουν...  Πίσω από κάθε άδειο κατάστημα κρύβονται άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, που δούλευαν εκεί... κάποιες οικογένειες που περίμεναν εκείνο το μισθό για να ζήσουν... κάποια παιδιά.

Οι συζητήσεις στις παρέες, ίδιες... Η κρίση, το κούρεμα, οι ασήκωτες ευθύνες, η αναβλητικότητα που μας στοίχισε τόσο ακριβά, το προσωπικό και το κομματισμό συμφέρον που κάποιοι έβαζαν πιο πάνω από το συμφέρον της χώρας... το συμφέρον όλων μας σαν λαός.  Το ηθικό πεσμένο. Κάποιοι αγωνιούν για τη δουλειά που ίσως χάσουν, για τους κόπους που πήγαν χαμένοι, για το μέλλον τους και για το μέλλον των παιδιών τους.  Κάποιοι ρωτάνε με πραγματικό ενδιαφέρον, κάποιοι απλά με περιέργεια, αφού προς το παρόν είναι εξασφαλισμένοι.

Ανοίγω την τηλεόραση. Ένα σωρό ειδικοί... Οικονομολόγοι, καθηγητές πανεπιστημίου, δημοσιογράφοι, πολιτικοί .... πού ήταν και τι έκαναν όλοι αυτοί πριν να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού;  Μια χώρα παραλυμένη, να σπαρταρά όπως το ψάρι που βγήκε στη στεριά... να χτυπιέται μα να μη βρίσκει λύση.  Και οι αρμόδιοι... τίποτε... να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις και να μην μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.  Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι πολιτικοί, να προπαγανδίζουν για το κόμμα τους και να προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες.  Δε μου προκαλεί καθόλου απορία που είναι τόσο κατώτεροι των περιστάσεων. Πάντα έτσι ήταν.  Κρίμα όμως.  Αξίζαμε κάτι καλύτερο.

Αύριο, Δευτέρα και θα πάω ξανά στο σχολείο.  Δεν ξέρω τι θα βρω.  Ποιος πατέρας ή μητέρα θα μάθω ότι έχασε τη δουλειά του, ποιο παιδί θα προστεθεί στην λίστα των απόρων. Πόσο θα μεγαλώσει άραγε η γραμμή των παιδιών που πάνε να πάρουν το δωρεάν σάντουιτς που τους προσφέρεται; Χτες την Παρασκευή μια φίλη της οικογένειας ενός μαθητή μου τηλεφώνησε να μας πει ότι και οι δύο γονείς είναι τώρα άνεργοι και δεν έχουν λεφτά ούτε για γάλα.  Και κανένας από τον περίγυρό τους δεν το είχε αντιληφθεί.  Ήταν αρκετά περήφανοι και αξιοπρεπείς για να ζητήσουν ελεημοσύνες.  Κι εγώ να τους μιλώ για γραμματικές, μαθηματικά και ιστορία. Τι άλλο να τους πω όμως;  Να μιλήσω για την πραγματική ζωή και τι να πω; Για το πόσο ασήμαντος είναι τελικά ο άνθρωπος; Για τις αξίες και τα ιδανικά που ήταν όλα κούφια λόγια; Για τον "ευρωπαϊκό πολιτισμό", την ισότητα και την αλληλεγγύη, που δεν ήταν παρά ένας χάρτινος πύργος που κατέρρευσε;

Εντάξει, το φταίξιμο είναι κυρίως δικό μας.  Το εμπεδώσαμε.  Φταίνε όμως και οι ευρωπαίοι "φίλοι" μας που μας μετέτρεψαν σε πειραματόζωα... που μας τιμωρούν γιατί ανεχτήκαμε ανήθικους και διεφθαρμένους πολιτικούς, ακριβώς όπως αυτούς.

Δε με νοιάζει που θα χάσω τις πολυτέλειες και την καλοπέραση που είχα, που θα αγοράζουμε με δυσκολία μόνο τα βασικά.  Έτσι ακριβώς μεγαλώσαμε οι περισσότεροι από εμάς. Χωρίς ταξίδια στο εξωτερικό, χωρίς ακριβά ρούχα και παπούτσια, με το φαγητό που μαγείρευε κάθε μέρα η μαμά, χωρίς ακριβά παιχνίδια και ηλεκτρονικές συσκευές, χωρίς να αποκτούμε αμέσως ότι βλέπαμε και θέλαμε (κατακρίβειαν ίσως να μην το αποκτούσαμε ποτέ και φυσικά μια χαρά ήμασταν).  Με ενοχλεί όμως που κανένας δε θα τιμωρηθεί, όπως δεν τιμωρήθηκε για το Μαρί. Με ενοχλεί που τα ίδια πολιτικά πρόσωπα και κυκλώματα που δημιούργησαν  αυτή την κατάσταση εξακολουθούν να επικρατούν στο πολιτικό σκηνικό.  Με ενοχλεί που δε μας αφήνουν περιθώρια για ανάκαμψη και που κανένας δεν τολμά να πάρει δυναμικές αποφάσεις για αποκατάσταση της αξιοπρέπειάς μας και για ένα νέο ξηκίνημα.  Με ενοχλεί ο που ο άνθρωπος υποβιβάστηκε τόσο χαμηλά και που εξοντώθηκαν όλες οι αξίες.  Με ενοχλεί που οι αδίστακτοι εγκληματίες/αξιωματούχοι με τις γραβάτες και τα κολαριστά κοστούμια τρίζουν τώρα τα δόντια τους σε κάποια άλλη χώρα, που παίρνει σιγά σιγά σειρά.

Σε λίγο θα κλείσω τα κομπιούτερ και θα ανεβώ πάνω να κοιμηθώ. Από τη μισάνοικτη πόρτα θα δω το γιο μου να κοιμάται ανυποψίαστος.  Ένα παιδί που κυκλοφορά ανάμεσά μας, ζωηρό, με ατέλειωτες ερωτήσεις για ένα κόσμο που τώρα γνωρίζει και που δε μπορεί να φανταστεί πόσο αδίστακτος και συμφεροντολογικός είναι.  Ευτυχώς που όσο κι αν έχουμε τις έγνοιες μας, δεν αντέχουμε και όλο σκάμε ένα χαμόγελο με όσα μας λέει και όσα ασήμαντα τον ανησυχούν.  Ευτυχώς που στο αθώο βλέμμα του καταλαμβαίνουμε ότι υπάρχει ελπίδα, ένας λόγος τουλάχιστον να αντέξουμε και να αγωνιστούμε, όπως και όσο μπορούμε...

Έρχονται πια, οι μέρες που δικάζουν
Θα μετρηθούν τα ποσοστά μας
Και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας
Δεν το φοβάμαι
Ούτε το θέλω

Μα δεν υπάρχουν λαγοί μεσ’ στο καπέλο
Τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν

Κι αν όλα βγουν αληθινά
Δε θα χαρώ ούτε θα κλάψω
Και δε θα πω «στο είχα πει»
Δεν ξέρω πως ούτε γιατί
Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θα ανάψω

Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα
Που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους
Βλέπουν να χάνεται η στεριά τους
Και δεν το θέλουν
Και φοβούνται

Πως όλα τώρα θα ’ναι λίγα και μικρά
Κι ούτε τα λάθη τους δε θα ’ναι πια μεγάλα

Κι αν όλα βγουν αληθινά....

Στίχοι:  

Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική:  

Σταμάτης Κραουνάκης

Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Χαρούλα Αλεξίου