Ζούμε στην εποχή της κρίσης, κατακρίβειαν στην εποχή των κρίσεων στη δική μου περίπτωση. Της δικής μου της ηλικιακής, των σχεδόν σαράντα και της οικονομικής, που αφορά όλους μας, και σίγουρα πολύ πιο σοβαρής.
Άνθρωποι που αγχώνονται για τη κάθε μέρα και για τη ζωή τους γενικότερα. Γύρω μας μια κατάσταση ατέλειωτων συζητήσεων και αλληλοκατηγοριών. Από τη μια, μια κυβέρνηση που μετρά τις μέρες που της μένουν προσπαθώντας να ροκανίσει το χρόνο μέχρι να αναλάβει ο επόμενος. Από την άλλη, ο επόμενος, που προετοιμαζόταν γι' αυτό το ρόλο χρόνια τώρα, να προβάλλει σαν σίγουρος νικητής, με την ευκαιρία να κάνει ότι θέλει, ρίχνωντας κάθε ευθύνη στους προηγούμενους. Κάτι έχουν φυσικά που τους συνδέει. Την παντελή έλλειψη αξιών και την απουσία οποιασδήποτε ηθικής.
Από την άλλη εμείς οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Οι νέοι, και ιδιαίτερα οι πτυχιούχοι, που επένδυσαν στην δήθεν αξία της μόρφωσης, σε πανεπιστήμια που απλώς πουλούσαν γνώση και πτυχία, έστω κι αν δε θα υπήρχε ανάγκη γι' αυτά. Από την άλλη οι ηλικιωμένοι, με τις δυνάμεις τους να τους εγκαταλείπουν και το χρήμα, που θα μπορούσε να τους εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή, να λιγοστεύει επικίνδυνα. Στη μέση, η δική μου γενιά των σχεδόν 40, που τα βρήκε όλα σχετικά εύκολα (αφού δεν έζησε πόλεμο ή φτώχια) και πίστεψε ότι θα κατάφερνε κάτι, μια άνετη ζωή, μια καριέρα ίσως, ένα εξασφαλισμένο μέλλον. Τόσα χρόνια ζούσαμε με τη ψευδαίσθηση μια δήθεν "επιτυχίας", την εντύπωση ότι καταφέραμε να φτάσουμε κάπου πιο ψηλά από εκεί που ξεκινήσαμε. Και ξαφνικά να ανακαλύπτουμε ότι όλα ήταν ένας χάρτινος πύργος που γκρεμίζεται και πάμε πίσω, εκεί όπου είχαμε αρχίσει. Λες και δεν έχουμε καμμιά σημασία.
Αν το σκεφτεί σοβαρά όμως κάποιος, γιατί να έχει κάποια σημασία η ύπαρξή μας; Μια ζωή, σε μια κοινωνία με μέσο όρο ζωής, ας πούμε τα ογδόντα, σε ένα χρόνο χωρίς αρχή και τέλος, σε ένα μικρό πλανήτη, ενός μικρού ηλιακού συστήματος, σε ένα συνηθισμένο γαλαξία, σε ένα σύμπαν χωρίς όρια. Εξάλλου, είμαστε πολύ τυχεροί για όσα έχουμε, αν αναλογιστούμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων του πλανήτη μας ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, σε καθεστώτα που δεν αναγνωρίζουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες.
Αυτοί που θα βγουν αλώβητοι φαίνεται είναι αυτοί που κινούσαν τόσο καιρό τα νήματα. Εμείς απλά ζούσαμε με τη ψευδαίσθηση ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι, να ανεβούμε πιο ψηλά στην ιεραρχία μιας υλιστικής κοινωνίας. Αναγκαστική προσγείωση λοιπόν. Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μαριονέττες που τα νήματά τους κινούν κάποιοι άλλοι, αυτοί που πάντα ήξεραν πώς να βολέψουν το δικό τους συμφέρον, εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις και μοιράζοντας αφειδώλευτα υποσχέσεις και ελπίδες.
Δεν καταλήγω πουθενά... Γιατί να πρέπει όμως; Έτσι απλά... σκόρπιες σκέψεις, μια ήρεμης βραδιάς, σε ένα κόσμο έτοιμο να εκραγεί.
Άνθρωποι που αγχώνονται για τη κάθε μέρα και για τη ζωή τους γενικότερα. Γύρω μας μια κατάσταση ατέλειωτων συζητήσεων και αλληλοκατηγοριών. Από τη μια, μια κυβέρνηση που μετρά τις μέρες που της μένουν προσπαθώντας να ροκανίσει το χρόνο μέχρι να αναλάβει ο επόμενος. Από την άλλη, ο επόμενος, που προετοιμαζόταν γι' αυτό το ρόλο χρόνια τώρα, να προβάλλει σαν σίγουρος νικητής, με την ευκαιρία να κάνει ότι θέλει, ρίχνωντας κάθε ευθύνη στους προηγούμενους. Κάτι έχουν φυσικά που τους συνδέει. Την παντελή έλλειψη αξιών και την απουσία οποιασδήποτε ηθικής.
Από την άλλη εμείς οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Οι νέοι, και ιδιαίτερα οι πτυχιούχοι, που επένδυσαν στην δήθεν αξία της μόρφωσης, σε πανεπιστήμια που απλώς πουλούσαν γνώση και πτυχία, έστω κι αν δε θα υπήρχε ανάγκη γι' αυτά. Από την άλλη οι ηλικιωμένοι, με τις δυνάμεις τους να τους εγκαταλείπουν και το χρήμα, που θα μπορούσε να τους εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή, να λιγοστεύει επικίνδυνα. Στη μέση, η δική μου γενιά των σχεδόν 40, που τα βρήκε όλα σχετικά εύκολα (αφού δεν έζησε πόλεμο ή φτώχια) και πίστεψε ότι θα κατάφερνε κάτι, μια άνετη ζωή, μια καριέρα ίσως, ένα εξασφαλισμένο μέλλον. Τόσα χρόνια ζούσαμε με τη ψευδαίσθηση μια δήθεν "επιτυχίας", την εντύπωση ότι καταφέραμε να φτάσουμε κάπου πιο ψηλά από εκεί που ξεκινήσαμε. Και ξαφνικά να ανακαλύπτουμε ότι όλα ήταν ένας χάρτινος πύργος που γκρεμίζεται και πάμε πίσω, εκεί όπου είχαμε αρχίσει. Λες και δεν έχουμε καμμιά σημασία.
Αν το σκεφτεί σοβαρά όμως κάποιος, γιατί να έχει κάποια σημασία η ύπαρξή μας; Μια ζωή, σε μια κοινωνία με μέσο όρο ζωής, ας πούμε τα ογδόντα, σε ένα χρόνο χωρίς αρχή και τέλος, σε ένα μικρό πλανήτη, ενός μικρού ηλιακού συστήματος, σε ένα συνηθισμένο γαλαξία, σε ένα σύμπαν χωρίς όρια. Εξάλλου, είμαστε πολύ τυχεροί για όσα έχουμε, αν αναλογιστούμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων του πλανήτη μας ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, σε καθεστώτα που δεν αναγνωρίζουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες.
Αυτοί που θα βγουν αλώβητοι φαίνεται είναι αυτοί που κινούσαν τόσο καιρό τα νήματα. Εμείς απλά ζούσαμε με τη ψευδαίσθηση ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι, να ανεβούμε πιο ψηλά στην ιεραρχία μιας υλιστικής κοινωνίας. Αναγκαστική προσγείωση λοιπόν. Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μαριονέττες που τα νήματά τους κινούν κάποιοι άλλοι, αυτοί που πάντα ήξεραν πώς να βολέψουν το δικό τους συμφέρον, εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις και μοιράζοντας αφειδώλευτα υποσχέσεις και ελπίδες.
Δεν καταλήγω πουθενά... Γιατί να πρέπει όμως; Έτσι απλά... σκόρπιες σκέψεις, μια ήρεμης βραδιάς, σε ένα κόσμο έτοιμο να εκραγεί.
