ΠΑΡΟΝ... ΠΑΡΕΛΘΟΝ... ΜΕΛΛΟΝ....
Με αυτή την σειρά έρχεται τελικά ο χρόνος. Πρώτα ζεις το παρόν, μετά το βλέπεις να γίνεται παρελθόν... και αμέσως έρχεται το μέλλον.
Περνούν οι στιγμές. Εναλλάσσονται συνεχώς αφήνοντάς ανάμεικτα συναισθήματα. Λύπη για αυτά που φεύγουν... γι αυτά που δεν έρχονται... γι αυτά που απλά "δε δουλεύουν".
Το μόνο που υπάρχει πραγματικά είναι το ΠΑΡΟΝ. Το παρελθόν φεύγει και δε ξανάρχεται ποτέ. Μόνο μια ανάμνηση, που μπορείς να την επαναφέρεις, όχι όμως να το ξαναζήσεις. Προσπαθώ να το ζω, απολαμβάνοντας τους ανθρώπους που έχω και που αγαπώ... βγαίνοντας στη φύση... παίζοντας παιχνίδια... ακούοντας μουσικές και ήχους. Και λυπάμαι κάθε φορά που το χάνω γιατί δεν ξέρω πώς θα ΄ναι αυτό που θα έρθει.
Το ΜΕΛΛΟΝ εκεί... σε περιμένει. Το ατενίζεις, με μια μόνιμη ελπίδα πώς θα είναι καλό ή πως θα σου φέρει κάτι που προσμένεις. Και σιγά σιγά γίνεται ΠΑΡΟΝ - για μια μόνο στιγμή γινεται παρόν - και αμέσως ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Και φεύγει...
Αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι μόνο αυτό που ζεις κάθε στιγμή. Το ΠΑΡΟΝ, λίγο πριν γίνει ΠΑΡΕΛΘΟΝ και αφού σταμάτησε να είναι το ΜΕΛΛΟΝ. Μακάρι να είναι πάντα στιγμή χαράς... γιατί ότι γίνεται παρελθόν, το σφραγίζει ο χρόνος και χάνεται για πάντα... λες και δεν υπήρξε ποτέ.
Κι εγώ; Σχεδόν κλείνω την τέταρτή μου δεκαετία. Και οι στιγμές που πρόκειται να γίνουν παρόν για μένα λιγοστεύουν.... Ανατριχιάζω... αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Από την άλλη δεν είναι μόνο ο χρόνος που λιγοστεύει, αλλά κι αυτά που πρόκειται να έρθουν και κυρίως ο φόβος μήπως έρθει κάτι και να ανατρέψει όλα. Προσπαθώ και τον διώχνω.
Προσπαθώ... Προσπαθώ να μη χάνω τη στιγμή που ζω τώρα, με το να σκέφτομαι αυτην που μόλις πέρασε ή να προσμένω να 'ρθει. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παίζω με τα χαρτιά που μου έρχονται, να εύχομαι για κάτι καλύτερο μα να απολαμβάνω όσο μπορώ το παιχνίδι. Και ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ σε όλους μας.
Κυκλοφορώ στο δρόμο με το αυτοκίνητο. Κοιτάζω τα μαγαζιά δεξιά κι αριστερά. Πωλείται... Ενοικιάζεται... Πωλείται... Ενοικιάζεται... Ενοικιάζεται... Εκκαθάριση στόκ... (Εκκαθάριση πολιτικών, πότε θα κάνουμε;) Ανάμεσά τους και κάποιοι που δουλεύουν ακόμα... κι εύχομαι με όλη μου την ψυχή να συνεχίσουν να δουλεύουν... Η πιτσαρία ανοικτή... φωτισμένη... τα τραπεζάκια όμως όλα άδεια... Ελπίζω να αντέξουν... Πίσω από κάθε άδειο κατάστημα κρύβονται άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, που δούλευαν εκεί... κάποιες οικογένειες που περίμεναν εκείνο το μισθό για να ζήσουν... κάποια παιδιά.
Οι συζητήσεις στις παρέες, ίδιες... Η κρίση, το κούρεμα, οι ασήκωτες ευθύνες, η αναβλητικότητα που μας στοίχισε τόσο ακριβά, το προσωπικό και το κομματισμό συμφέρον που κάποιοι έβαζαν πιο πάνω από το συμφέρον της χώρας... το συμφέρον όλων μας σαν λαός. Το ηθικό πεσμένο. Κάποιοι αγωνιούν για τη δουλειά που ίσως χάσουν, για τους κόπους που πήγαν χαμένοι, για το μέλλον τους και για το μέλλον των παιδιών τους. Κάποιοι ρωτάνε με πραγματικό ενδιαφέρον, κάποιοι απλά με περιέργεια, αφού προς το παρόν είναι εξασφαλισμένοι.
Ανοίγω την τηλεόραση. Ένα σωρό ειδικοί... Οικονομολόγοι, καθηγητές πανεπιστημίου,
δημοσιογράφοι, πολιτικοί .... πού ήταν και τι έκαναν όλοι αυτοί πριν να φτάσουμε στο χείλος του
γκρεμού; Μια χώρα παραλυμένη, να σπαρταρά όπως το ψάρι που βγήκε στη στεριά... να χτυπιέται μα να μη βρίσκει λύση. Και οι αρμόδιοι... τίποτε... να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις και να μην μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι πολιτικοί, να προπαγανδίζουν για το κόμμα τους και να προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες. Δε μου προκαλεί καθόλου απορία που είναι τόσο κατώτεροι των περιστάσεων. Πάντα έτσι ήταν. Κρίμα όμως. Αξίζαμε κάτι καλύτερο.
Αύριο, Δευτέρα και θα πάω ξανά στο σχολείο. Δεν ξέρω τι θα βρω. Ποιος πατέρας ή μητέρα θα μάθω ότι έχασε τη δουλειά του, ποιο παιδί θα προστεθεί στην λίστα των απόρων. Πόσο θα μεγαλώσει άραγε η γραμμή των παιδιών που πάνε να πάρουν το δωρεάν σάντουιτς που τους προσφέρεται; Χτες την Παρασκευή μια φίλη της οικογένειας ενός μαθητή μου τηλεφώνησε να μας πει ότι και οι δύο γονείς είναι τώρα άνεργοι και δεν έχουν λεφτά ούτε για γάλα. Και κανένας από τον περίγυρό τους δεν το είχε αντιληφθεί. Ήταν αρκετά περήφανοι και αξιοπρεπείς για να ζητήσουν ελεημοσύνες. Κι εγώ να τους μιλώ για γραμματικές, μαθηματικά και ιστορία. Τι άλλο να τους πω όμως; Να μιλήσω για την πραγματική ζωή και τι να πω; Για το πόσο ασήμαντος είναι τελικά ο άνθρωπος; Για τις αξίες και τα ιδανικά που ήταν όλα κούφια λόγια; Για τον "ευρωπαϊκό πολιτισμό", την ισότητα και την αλληλεγγύη, που δεν ήταν παρά ένας χάρτινος πύργος που κατέρρευσε;
Εντάξει, το φταίξιμο είναι κυρίως δικό μας. Το εμπεδώσαμε. Φταίνε όμως και οι ευρωπαίοι "φίλοι" μας που μας μετέτρεψαν σε πειραματόζωα... που μας τιμωρούν γιατί ανεχτήκαμε ανήθικους και διεφθαρμένους πολιτικούς, ακριβώς όπως αυτούς.
Δε με νοιάζει που θα χάσω τις πολυτέλειες και την καλοπέραση που είχα, που θα αγοράζουμε με δυσκολία μόνο τα βασικά. Έτσι ακριβώς μεγαλώσαμε οι περισσότεροι από εμάς. Χωρίς ταξίδια στο εξωτερικό, χωρίς ακριβά ρούχα και παπούτσια, με το φαγητό που μαγείρευε κάθε μέρα η μαμά, χωρίς ακριβά παιχνίδια και ηλεκτρονικές συσκευές, χωρίς να αποκτούμε αμέσως ότι βλέπαμε και θέλαμε (κατακρίβειαν ίσως να μην το αποκτούσαμε ποτέ και φυσικά μια χαρά ήμασταν). Με ενοχλεί όμως που κανένας δε θα τιμωρηθεί, όπως δεν τιμωρήθηκε για το Μαρί. Με ενοχλεί που τα ίδια πολιτικά πρόσωπα και κυκλώματα που δημιούργησαν αυτή την κατάσταση εξακολουθούν να επικρατούν στο πολιτικό σκηνικό. Με ενοχλεί που δε μας αφήνουν περιθώρια για ανάκαμψη και που κανένας δεν τολμά να πάρει δυναμικές αποφάσεις για αποκατάσταση της αξιοπρέπειάς μας και για ένα νέο ξηκίνημα. Με ενοχλεί ο που ο άνθρωπος υποβιβάστηκε τόσο χαμηλά και που εξοντώθηκαν όλες οι αξίες. Με ενοχλεί που οι αδίστακτοι εγκληματίες/αξιωματούχοι με τις γραβάτες και τα κολαριστά κοστούμια τρίζουν τώρα τα δόντια τους σε κάποια άλλη χώρα, που παίρνει σιγά σιγά σειρά.
Σε λίγο θα κλείσω τα κομπιούτερ και θα ανεβώ πάνω να κοιμηθώ. Από τη μισάνοικτη πόρτα θα δω το γιο μου να κοιμάται ανυποψίαστος. Ένα παιδί που κυκλοφορά ανάμεσά μας, ζωηρό, με ατέλειωτες ερωτήσεις για ένα κόσμο που τώρα γνωρίζει και που δε μπορεί να φανταστεί πόσο αδίστακτος και συμφεροντολογικός είναι. Ευτυχώς που όσο κι αν έχουμε τις έγνοιες μας, δεν αντέχουμε και όλο σκάμε ένα χαμόγελο με όσα μας λέει και όσα ασήμαντα τον ανησυχούν. Ευτυχώς που στο αθώο βλέμμα του καταλαμβαίνουμε ότι υπάρχει ελπίδα, ένας λόγος τουλάχιστον να αντέξουμε και να αγωνιστούμε, όπως και όσο μπορούμε...
Έρχονται πια, οι μέρες που δικάζουν
Θα μετρηθούν τα ποσοστά μας
Και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας
Δεν το φοβάμαι
Ούτε το θέλω
Μα δεν υπάρχουν λαγοί μεσ’ στο καπέλο
Τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν
Κι αν όλα βγουν αληθινά
Δε θα χαρώ ούτε θα κλάψω
Και δε θα πω «στο είχα πει»
Δεν ξέρω πως ούτε γιατί
Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θα ανάψω
Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα
Που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους
Βλέπουν να χάνεται η στεριά τους
Και δεν το θέλουν
Και φοβούνται
Πως όλα τώρα θα ’ναι λίγα και μικρά
Κι ούτε τα λάθη τους δε θα ’ναι πια μεγάλα
Εκλογές σε μια εβδομάδα.
To σκηνικό γνωστό... γνωστό και το αποτέλεσμα.
Δεν αναμένονται ανατροπές.
Εξάλλου εμείς οι κυπραίοι δεν είμαστε για ανατροπές.
Εξακολουθούμε να ψηφίζουμε τα κόμματα των γονιών μας, λες και πρόκειται για κληρονομιά που πρέπει να διαφυλάξουμε, αντί να τους στείλουμε στο ....
Εντάξει... κάνουμε την ψευτοκριτική μας... κάνουμε κάποια παράπονα... αλλά καταλήγουμε στο ότι όλοι το ίδιο είναι λίγο πολύ και αφού οι άλλοι είναι χειρότεροι, δικαιολογούμε στα μάτια και στη συνείδησή μας τις πράξεις μας... ουσιατικά τις "μη πράξεις" μας, αφού αδυνατούμε να κάνουμε πράξη αυτά που δήθεν πιστεύουμε.
Απόψε έχουν ντιπέιτ πάλι οι υποψήφιοι.
Θα φορέσει το προσωπείο του ο καθένας και θα κάνει μια ύστατη προσπάθεια να προβληθεί ως άξιος "ηγέτης", αφού η λέξη αυτή πρωταγωνιστούμε σε όλα τα προεκλογικά πανό. Η κρίση που θέλει ηγέτη, ο ηγέτης που θέλει κρίση... και ένας λαός χωρίς καθόλου κρίση...
Δε θα κάτσω να τους δω.
Με κούρασαν οι συζητήσεις.
Φτάνει πια.
Κανένας δεν αλλάζει γνώμη... κανένας δε συζητά πραγματικά και κανένας δεν κρίνει χωρίς παρωπίδες όσα γίνονται γύρω του.
Ο Γ. υπέρ του Ν... το αντίπαλο στρατόπεδο εξάλλου έχει κάνει τόσες γκάφες... Για να το κατηγορήσει κάποιος, δεν ξέρει ποια να πρωτοδιαλέξει. Τέλεια δικαιολογία για το ότι εξακολουθεί να ψηφίζει στα τυφλά. Εξάλλου, κάτι θα περιμένει κι αυτός, καποιά προαγωγή ίσως..
Η Κ. είναι υπέρ του Σ... το κόμμα του λαού και το παιδί του λαού θα μας δώσει τη λύση... τη λύση στα προβλήματα που το κόμμα του έφερε; Κι αυτή η συγνώμη, για τους δεκατρείς που χάθηκαν... που ποτέ δε θα δοθεί;
Μαζί τα φάγαμε σου λένε... μαζι ας συνεχίσουμε να τα τρώμε λοιπόν...
Μα εμένα με πνίγει το δίκαιο. Δεν έβαλα ρε γμτ μέσο για να βρω τη δουλειά μου... Ούτε περιμένω τίποτα από κανένα. Μα από την άλλη, κι ο φίλος μου ο Β..., που έβαλε ένα κάποιο μέσο, δεν είχε λέει άλλη επιλογή..., αφού έτσι λειτουρούν τα πράγματα στον τόπο αυτό. Αλλιώς θα έψαχνε ακόμα για δουλειά... Τον καταλαμβαίνω, ποτέ δε μ' άρεσε να κρίνω αυστηρά τους άλλους εκ του ασφαλούς.
Ίσως τελικά να μην πάω καν...
Ίσως πάλι φοβηθώ και πάω.
Θα δω... Θα δω, τι θα με κάνει νιώσω καλύτερα με τη συνείδησή μου, τι θα με κάνει να μπορώ να αντικρύσω στα μάτια το παιδί μου, για τον τόπο που θα του παραδώσουμε.
Δεν ξέρω.
Δε βαριέσαι...
"στ' αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο τό 'χω δει μη με τρελαίνετε...
το πλοίο των ονείρων μου σαλπάρει,
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε... "
