Καταρχήν, εδώ και χρόνια μάθαμε να μην αντιδρούμε, αφού έχουμε υποταγεί πλήρως στον καταναλωτισμό και στην καλοπέρασή μας. Και τώρα που κινδυνεύουμε να τα χάσουμε, είμαστε ήδη πλάσματα αδύναμα, άβουλα και ανήμπορα να αντιδράσουν.
Από την άλλη ο κυνισμός που επικρατεί, μια και έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τίποτα από όσα υπάρχουν γύρω μας δεν αξίζει πραγματικά και η συνειδητοποίηση του πόσο ασήμαντος είναι ο καθένας από εμάς, μας κάνουν να μη θεωρούμε τίποτα πραγματικά σημαντικό και να μην αντιδρούμε.
Τέλος, η ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε δημοκρατικές κοινωνίες στις οποίες τα προβλήματα λύνονται με διάλογο μας κάνει να περιμένουμε, απλώς να περιμένουμε παθητικά. Δεν ξέρω πώς θα αποκαλούν οι ιστορικοί του μέλλοντος τα πολιτεύματα που έχουμε τώρα, τις δήθεν "δημοκρατίες" μας, κάθε άλλο παρά δημοκρατία όμως φαίνεται να έχουμε. Κομματοκρατία, θα τα χαρακτήριζα ίσως, μια και τα κόμματα φαίνεται να ελέγχουν τα πάντα γύρω μας. Και να που τώρα έρχονται εκλογές, και οι περισσότεροι από εμάς, ενώ δε συμπαθούν κανένα από τους υποψηφίους τον κομμάτων, θα αναγκαστούν να ψηφίσουν ένα από αυτούς, αφού "το μη χείρον βέλτιστο". Ίσως από την άλλη να έχουμε δικτατορία των κρατών, αφού ελάχιστα από αυτά έχουν διασφαλίσει την πραγματική ευημερία των πολιτών τους. Το μόνο που παρέχουν είναι μια δήθεν "προστασία" αφού οι πολίτες που πληρώνουν φόρους μπορούν να ζουν με ασφάλεια σε αυτά. Κάτι σαν τους νονούς της μαφίας, προσφέρουν προστασία με ανταλλαγμα την πλήρη εκμετάλλευση αυτών που ανήκουν σ' αυτά, δηλαδή των πολιτών τους.
Κανονικά εδώ και καιρό, έπρεπε να ξεχυθούμε και να φωνάζουμε στους δρόμους και να απαιτούμε άμεση παραίτηση όσων οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Αντί αυτού όμως, ο καθένας βρήκε τις δικές του δικαιολογίες για να μην το κάνει και περιμένουμε... απλώς περιμένουμε...
