Να εκραγούν; Μα ποιοι;

Ακούοντας αυτές τις μέρες τις ειδήσεις για την κρίση, (την οικονομική φυσικά, όχι τη δική μου των σχεδόν 40 που δεν ξεπερνιέται με τίποτα), σκεφτόμουν αυτά που είχα γράψει στην προηγούμενή μου ανάρτηση και ειδικά το ότι τελειώνοντας είχα αναφέρει ότι ζούμε σε ένα κόσμο έτοιμο να εκραγεί... (ελπίζω να μην έχει πουθενά αλλού χωσμένα κιβώτια με εκρηκτικά ο πρόεδρός μας).  Η επίσης σχεδόν σαράντα αγάπη της ζωής μου ισχυρίζεται ότι ζούμε κοσμοϊστορικά γεγονότα... και ότι ίσως ακολουθησουν μεγάλες ανατροπές. Ανατροπές όμως από ποιους αφού κανείς δε φαίνεται πρόθυμος να αντιδράσει ούτε στο ελάχιστο.  Φαίνεται πως αυτοί που κινούν τα νήματα στη ζωή μας, φρόντισαν να καθηλώσουν κάθε αντίσταση εδώ και καιρό, μετατρέποντάς μας σε άβουλα και παθητικά όντα.  Πώς έχει γίνει όμως αυτό;

Καταρχήν, εδώ και χρόνια μάθαμε να μην αντιδρούμε, αφού έχουμε υποταγεί πλήρως στον καταναλωτισμό και στην καλοπέρασή μας.  Και τώρα που κινδυνεύουμε να τα χάσουμε, είμαστε ήδη πλάσματα αδύναμα, άβουλα και ανήμπορα να αντιδράσουν.

Από την άλλη ο κυνισμός που επικρατεί, μια και έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τίποτα από όσα υπάρχουν γύρω μας δεν αξίζει πραγματικά και η συνειδητοποίηση του πόσο ασήμαντος είναι ο καθένας από εμάς, μας κάνουν να μη θεωρούμε τίποτα πραγματικά σημαντικό και να μην αντιδρούμε.

Τέλος, η ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε δημοκρατικές κοινωνίες στις οποίες τα προβλήματα λύνονται με διάλογο μας κάνει να περιμένουμε, απλώς να περιμένουμε παθητικά. Δεν ξέρω πώς θα αποκαλούν οι ιστορικοί του μέλλοντος τα πολιτεύματα που έχουμε τώρα, τις δήθεν "δημοκρατίες" μας, κάθε άλλο παρά δημοκρατία όμως φαίνεται να έχουμε. Κομματοκρατία, θα τα χαρακτήριζα ίσως, μια και τα κόμματα φαίνεται να ελέγχουν τα πάντα γύρω μας. Και να που τώρα έρχονται εκλογές, και οι περισσότεροι από εμάς, ενώ δε συμπαθούν κανένα από τους υποψηφίους τον κομμάτων, θα αναγκαστούν να ψηφίσουν ένα από αυτούς, αφού "το μη χείρον βέλτιστο".  Ίσως από την άλλη να έχουμε δικτατορία των κρατών, αφού ελάχιστα από αυτά έχουν διασφαλίσει την πραγματική ευημερία των πολιτών τους. Το μόνο που παρέχουν είναι μια δήθεν "προστασία" αφού οι πολίτες που πληρώνουν φόρους μπορούν να ζουν με ασφάλεια σε αυτά.  Κάτι σαν τους νονούς της μαφίας, προσφέρουν προστασία με ανταλλαγμα την πλήρη εκμετάλλευση αυτών που ανήκουν σ' αυτά, δηλαδή των πολιτών τους.

Κανονικά εδώ και καιρό, έπρεπε να ξεχυθούμε και να φωνάζουμε στους δρόμους και να απαιτούμε άμεση παραίτηση όσων οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Αντί αυτού όμως, ο καθένας βρήκε τις δικές του δικαιολογίες για να μην το κάνει και περιμένουμε... απλώς περιμένουμε...

Η δική μου και η δική μας κρίση...

Ζούμε στην εποχή της κρίσης, κατακρίβειαν στην εποχή των κρίσεων στη δική μου περίπτωση. Της δικής μου της ηλικιακής, των σχεδόν σαράντα και της οικονομικής, που αφορά όλους μας, και σίγουρα πολύ πιο σοβαρής.

Άνθρωποι που αγχώνονται για τη κάθε μέρα και για τη ζωή τους γενικότερα.  Γύρω μας μια κατάσταση ατέλειωτων συζητήσεων και αλληλοκατηγοριών. Από τη μια, μια κυβέρνηση που μετρά τις μέρες που της μένουν προσπαθώντας να ροκανίσει το χρόνο μέχρι να αναλάβει ο επόμενος.  Από την άλλη, ο επόμενος, που προετοιμαζόταν γι' αυτό το ρόλο χρόνια τώρα, να προβάλλει σαν σίγουρος νικητής, με την ευκαιρία να κάνει ότι θέλει, ρίχνωντας κάθε ευθύνη στους προηγούμενους.  Κάτι έχουν φυσικά που τους συνδέει. Την παντελή έλλειψη αξιών και την απουσία οποιασδήποτε ηθικής.

Από την άλλη εμείς οι συνηθισμένοι άνθρωποι.  Οι νέοι, και ιδιαίτερα οι πτυχιούχοι, που επένδυσαν στην δήθεν αξία της μόρφωσης, σε πανεπιστήμια που απλώς πουλούσαν γνώση και πτυχία, έστω κι αν δε θα υπήρχε ανάγκη γι' αυτά.  Από την άλλη οι ηλικιωμένοι, με τις δυνάμεις τους να τους εγκαταλείπουν και το χρήμα, που θα μπορούσε να τους εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή,  να λιγοστεύει επικίνδυνα.  Στη μέση, η δική μου γενιά των σχεδόν 40, που τα βρήκε όλα σχετικά εύκολα (αφού δεν έζησε πόλεμο ή φτώχια) και πίστεψε ότι θα κατάφερνε κάτι, μια άνετη ζωή, μια καριέρα ίσως, ένα εξασφαλισμένο μέλλον.  Τόσα χρόνια ζούσαμε με τη ψευδαίσθηση μια δήθεν "επιτυχίας", την εντύπωση ότι καταφέραμε να φτάσουμε κάπου πιο ψηλά από εκεί που ξεκινήσαμε. Και ξαφνικά να ανακαλύπτουμε ότι όλα ήταν ένας χάρτινος πύργος που γκρεμίζεται και πάμε πίσω, εκεί όπου είχαμε αρχίσει.  Λες και δεν έχουμε καμμιά σημασία.

Αν το σκεφτεί σοβαρά όμως κάποιος, γιατί να έχει κάποια σημασία η ύπαρξή μας;  Μια ζωή, σε μια κοινωνία με μέσο όρο ζωής, ας πούμε τα ογδόντα, σε ένα χρόνο χωρίς αρχή και τέλος, σε ένα μικρό πλανήτη, ενός μικρού ηλιακού συστήματος, σε ένα συνηθισμένο γαλαξία, σε ένα σύμπαν χωρίς όρια. Εξάλλου, είμαστε πολύ τυχεροί για όσα έχουμε, αν αναλογιστούμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων του πλανήτη μας ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, σε καθεστώτα που δεν αναγνωρίζουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες.

Αυτοί που θα βγουν αλώβητοι φαίνεται είναι αυτοί που κινούσαν τόσο καιρό τα νήματα. Εμείς απλά ζούσαμε με τη ψευδαίσθηση ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι, να ανεβούμε πιο ψηλά στην ιεραρχία μιας υλιστικής κοινωνίας.   Αναγκαστική προσγείωση λοιπόν. Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μαριονέττες που τα νήματά τους κινούν κάποιοι άλλοι, αυτοί που πάντα ήξεραν πώς να βολέψουν το δικό τους συμφέρον, εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις και μοιράζοντας αφειδώλευτα υποσχέσεις και ελπίδες.

Δεν καταλήγω πουθενά... Γιατί να πρέπει όμως;  Έτσι απλά... σκόρπιες σκέψεις, μια ήρεμης βραδιάς, σε ένα κόσμο έτοιμο να εκραγεί.

Μέσα του Σεπτέμβρη...

Μέσα του Σεπτέμβρη... Πίσω στη ρουτίνα για τα καλά.  

Όσο κι αν λυπούνται οι άλλοι που πέρασε το καλοκαίρι και οι διακοπές εγώ το προτιμώ.  Δεν τη φοβάμαι τη ρουτίνα, έμαθα να ζω και να περνώ καλά και σ’ αυτήν, φτάνει να έχω δύναμη και να το θέλω.   Προτιμώ να χαίρομαι τη ζωή και τους ανθρώπους μου που αγαπώ κάθε μέρα, είτε είναι Δευτέρα, είτε είναι Τετάρτη, είτε Σάββατο πρωί.  Να βγαίνω έξω Δευτέρα βράδυ, να κάνω βόλτες τα απογεύματα των καθημερινών, να πηγαίνω βόλτα στην παλιά Λευκωσία ή στο πάρκο το πρωινό του Σαββάτου, εκείνη την ώρα που θέλεις να κοιμηθείς λίγο παραπάνω, αλλά μια φωνούλα σε ξυπνά (φωνάζοντας σου μια απ’ τις πιο ωραίες λέξεις που υπάρχουν), σταθερά στις 7:30.  Εξάλλου έχει πλάκα η έκπληξη στα πρόσωπα των άλλων κι εκείνο το βλέμμα λες κι είσαι εξωγήινος, όταν λες ότι βγήκες το βράδυ μιας πολύ συνηθισμένης και κουραστικής μέρας ή όταν λες πως ξαφνικά ένα απόγευμα πήρες ξαφνικά το αυτοκίνητο και πήγες στη θάλασσα.

Τώρα που το σκέφτομαι, θα μποϋκοτάρω τα Σαββατόβραδα, τις Κυριακές και τα Καλοκαίρια. Εξάλλου τα δύο τελευταία Καλοκαίρια μου την έστησαν. Ξεκίνησαν με χαρά και ελπίδες και στο τέλος ... τίποτα...  Θα ψάξω να βρω τη χαρά και την ηρεμία στις μικρές καθημερινές μου στιγμές, τις τόσο ταπεινές που δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, σε μέρη που αγαπώ και με ηρεμούν, κοντά στη θάλασσα, κοντά στη φύση, κόντρα στην ρουτίνα και τη συνήθεια.

Σχεδόν 40

Είμαι σχεδόν 40. Και με έχει πιάσει κρίση ηλικίας. Γιατί να το κρύψω; Αφού φαίνεται...

Λίγο πράγμα είναι, να γεννιέσαι στα 197..., να γράφεις στο δημοτικό ημερομηνίες του ογδόντα κάτι, να υποδέχεσαι νεαρή το μιλλένιουμ και ξαφνικά να συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι στη δεύτερή του δεκαετία και πλησιάζεις τα σαράντα; Τα 30 τα χωνεύεις εύκολα, τα 40 όμως... τρομάζουν.  Και δεν υπάρχει κανένας στίχος να σου φτιάξει τη διάθεση (το "οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες" είναι πολύ χαζό), ενώ η γριά κότα που έχει το ζουμί, δεν σε παρηγορεί εκτός "αν πρόκειται να την κάνεις σούπα" (ατάκα σε κυπριακή σειρά).

Κοιτάζεις πίσω τη ζωή σου. Πώς ξεκίνησες... Με τι όνειρα και τι φιλοδοξίες... Στα πλαίσια μιας κυπριακής μικροαστικής και λίγο πιο κάτω οικογένειας  μη φαντάζεσαι και τίποτε σπουδαίο.  Εντάξει, έκανες κι εσύ τις μικροεπαναστάσεις σου, το παίζεις ακόμα φεμινίστρια κατακρίβειαν στις παρέες, αλλά δε βαριέσαι, στριμωγμένοι στην καθημερινότητα και τη συνήθεια είμαστε λίγο πολύ σχεδόν όλοι.

Τα χρόνια κύλησαν γρήγορα και υπήρξαν πολλές ωραίες στιγμές γέλιο, ξενύχτια, έρωτες...  Και παρόλο που λένε οι ποιητές ότι πιο σημαντική η διαδρομή, στην εποχή μας, όπου το πιο σημαντικό είναι η ύλη, η παραγωγή, το τελικό προϊόν διερωτάσαι: - Τι έχω καταφέρει... - Πολύ λίγα... ας πούμε... τα βασικά... μια δουλειά, ένα σπίτι, κάποιον με τον οποίο να μοιράζομαι τη ζωή μου και να τσακώνομαι κάθε λίγο...  ένα παιδί...

Και τα λάθη;  Κι όμως ήσουν πάντα προσεκτική και λογική... και πρόσεχες πάντα μήπως πληγώσεις τους άλλους (πάντα τους άλλους κι ας άφηνες πίσω τον εαυτό σου).  Κι όμως φαίνονται να είναι τόσα πολλα. "Για αλλού ξεκίνησα... σαν να μουν άλλος κι όχι εγώ μες τη ζωή πορεύτηκα...".  Από την άλλη όμως δεν ωφελεί να βλέπεις συνεχώς πίσω.  Τίποτα δεν αλλάζει. Δέξου όσα ήρθαν στο δικό σου δρόμο σου και αγκάλιασέ τα.  Έτσι σου βγήκε... χωρίς ενοχές... ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα.   "Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά... δεύτερη ζωή δεν έχει".  Ίσως το μόνο που απομένει είναι να προχωρήσεις... με όσα έχεις.