Το πλοίο των ονείρων μου σαλπάρει... (σκέψεις πριν τις εκλογές)

Εκλογές σε μια εβδομάδα.
To σκηνικό γνωστό... γνωστό και το αποτέλεσμα.

Δεν αναμένονται ανατροπές.

Εξάλλου εμείς οι κυπραίοι δεν είμαστε για ανατροπές.
Εξακολουθούμε να ψηφίζουμε τα κόμματα των γονιών μας, λες και πρόκειται για κληρονομιά που πρέπει να διαφυλάξουμε, αντί να τους στείλουμε στο ....

Εντάξει... κάνουμε την ψευτοκριτική μας... κάνουμε κάποια παράπονα... αλλά καταλήγουμε στο ότι όλοι το ίδιο είναι λίγο πολύ και αφού οι άλλοι είναι χειρότεροι, δικαιολογούμε στα μάτια και στη συνείδησή μας τις πράξεις μας... ουσιατικά τις "μη πράξεις" μας, αφού αδυνατούμε να κάνουμε πράξη αυτά που δήθεν πιστεύουμε.

Απόψε έχουν ντιπέιτ πάλι οι υποψήφιοι.
Θα φορέσει το προσωπείο του ο καθένας και θα κάνει μια ύστατη προσπάθεια να προβληθεί ως άξιος "ηγέτης", αφού η λέξη αυτή πρωταγωνιστούμε σε όλα τα προεκλογικά πανό.  Η κρίση που θέλει ηγέτη, ο ηγέτης που θέλει κρίση... και ένας λαός χωρίς καθόλου κρίση...

Δε θα κάτσω να τους δω.
Με κούρασαν οι συζητήσεις.
Φτάνει πια.
Κανένας δεν αλλάζει γνώμη... κανένας δε συζητά πραγματικά και κανένας δεν κρίνει χωρίς παρωπίδες όσα γίνονται γύρω του.


Ο Γ. υπέρ του Ν... το αντίπαλο στρατόπεδο εξάλλου έχει κάνει τόσες γκάφες... Για να το κατηγορήσει κάποιος, δεν ξέρει ποια να πρωτοδιαλέξει. Τέλεια δικαιολογία για το ότι εξακολουθεί να ψηφίζει στα τυφλά.  Εξάλλου, κάτι θα περιμένει κι αυτός, καποιά προαγωγή ίσως..
Η Κ. είναι υπέρ του Σ... το κόμμα του λαού και το παιδί του λαού θα μας δώσει τη λύση... τη λύση στα προβλήματα που το κόμμα του έφερε;   Κι αυτή η συγνώμη, για τους δεκατρείς που χάθηκαν... που ποτέ δε θα δοθεί;


Μαζί τα φάγαμε σου λένε... μαζι ας συνεχίσουμε να τα τρώμε λοιπόν...

Μα εμένα με πνίγει το δίκαιο.  Δεν έβαλα ρε γμτ μέσο για να βρω τη δουλειά μου... Ούτε περιμένω τίποτα από κανένα.  Μα από την άλλη, κι ο φίλος μου ο Β..., που έβαλε ένα κάποιο μέσο, δεν είχε λέει άλλη επιλογή..., αφού έτσι λειτουρούν τα πράγματα στον τόπο αυτό. Αλλιώς θα έψαχνε ακόμα για δουλειά...  Τον καταλαμβαίνω, ποτέ δε μ' άρεσε να κρίνω αυστηρά τους άλλους εκ του ασφαλούς.

Ίσως τελικά να μην πάω καν...
Ίσως πάλι φοβηθώ και πάω.
Θα δω... Θα δω, τι θα με κάνει νιώσω καλύτερα με τη συνείδησή μου, τι θα με κάνει να μπορώ να αντικρύσω στα μάτια το παιδί μου, για τον τόπο που θα του παραδώσουμε. 

Δεν ξέρω.
Δε βαριέσαι...
"στ' αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο τό 'χω δει μη με τρελαίνετε...
το πλοίο των ονείρων μου σαλπάρει,
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε... "