Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Σχεδόν 40

Είμαι σχεδόν 40. Και με έχει πιάσει κρίση ηλικίας. Γιατί να το κρύψω; Αφού φαίνεται...

Λίγο πράγμα είναι, να γεννιέσαι στα 197..., να γράφεις στο δημοτικό ημερομηνίες του ογδόντα κάτι, να υποδέχεσαι νεαρή το μιλλένιουμ και ξαφνικά να συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι στη δεύτερή του δεκαετία και πλησιάζεις τα σαράντα; Τα 30 τα χωνεύεις εύκολα, τα 40 όμως... τρομάζουν.  Και δεν υπάρχει κανένας στίχος να σου φτιάξει τη διάθεση (το "οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες" είναι πολύ χαζό), ενώ η γριά κότα που έχει το ζουμί, δεν σε παρηγορεί εκτός "αν πρόκειται να την κάνεις σούπα" (ατάκα σε κυπριακή σειρά).

Κοιτάζεις πίσω τη ζωή σου. Πώς ξεκίνησες... Με τι όνειρα και τι φιλοδοξίες... Στα πλαίσια μιας κυπριακής μικροαστικής και λίγο πιο κάτω οικογένειας  μη φαντάζεσαι και τίποτε σπουδαίο.  Εντάξει, έκανες κι εσύ τις μικροεπαναστάσεις σου, το παίζεις ακόμα φεμινίστρια κατακρίβειαν στις παρέες, αλλά δε βαριέσαι, στριμωγμένοι στην καθημερινότητα και τη συνήθεια είμαστε λίγο πολύ σχεδόν όλοι.

Τα χρόνια κύλησαν γρήγορα και υπήρξαν πολλές ωραίες στιγμές γέλιο, ξενύχτια, έρωτες...  Και παρόλο που λένε οι ποιητές ότι πιο σημαντική η διαδρομή, στην εποχή μας, όπου το πιο σημαντικό είναι η ύλη, η παραγωγή, το τελικό προϊόν διερωτάσαι: - Τι έχω καταφέρει... - Πολύ λίγα... ας πούμε... τα βασικά... μια δουλειά, ένα σπίτι, κάποιον με τον οποίο να μοιράζομαι τη ζωή μου και να τσακώνομαι κάθε λίγο...  ένα παιδί...

Και τα λάθη;  Κι όμως ήσουν πάντα προσεκτική και λογική... και πρόσεχες πάντα μήπως πληγώσεις τους άλλους (πάντα τους άλλους κι ας άφηνες πίσω τον εαυτό σου).  Κι όμως φαίνονται να είναι τόσα πολλα. "Για αλλού ξεκίνησα... σαν να μουν άλλος κι όχι εγώ μες τη ζωή πορεύτηκα...".  Από την άλλη όμως δεν ωφελεί να βλέπεις συνεχώς πίσω.  Τίποτα δεν αλλάζει. Δέξου όσα ήρθαν στο δικό σου δρόμο σου και αγκάλιασέ τα.  Έτσι σου βγήκε... χωρίς ενοχές... ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα.   "Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά... δεύτερη ζωή δεν έχει".  Ίσως το μόνο που απομένει είναι να προχωρήσεις... με όσα έχεις.




3 σχόλια:

  1. Δεύτερη ζωή δεν έχει, όντως!

    Με τα λάθη μας, λοιπόν, θα πορευτούμε και τις απωθημένες επιθυμίες μας... Κι ίσως κάποια στιγμή αργότερα (να ΄μαστε καλά να μεγαλώνουμε!) να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τη διαδρομή μας και να αποκτήσουμε κάτι από αυτό που λένε "σοφία"...

    Καλώς σε βρίσκω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ποοο ποοο! και συ κρίση ηλικίας ε? τελικά όλοι περνούμε από διάφορες φάσεις στην ζωή μας...! οι άλλοι τελικά δεν έχουν σημασία, όποιοι κι αν είναι, το τραγούδι πουέβαλες πιο πάνω είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος και το τραγούδι που βάζω πιο κάτω είναι η μεγαλύτερη μου ευχή.<do it your way darling!

    nice to meet you!

    http://youtu.be/6E2hYDIFDIU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ena spiti, kapoion na maloneis! ena paidi, mia doulia! den eine kai liga! kapioi parakaloun na ta exun!dulia stis diskoles aftes meres, paidi ! sou efxomai ta kalitera! otan vlepeis pos megalonoun kai oi giro su, oi filoi kai gnostoi, kai den estiazeis mono ston eafto su, nomizo ola erxontai pio omala!
    proxorame!

    ΑπάντησηΔιαγραφή